ମଳିନ ପାର୍ବଣ

ମଳିନ ପାର୍ବଣ

                                                                                                                 ଡ଼ା. ସରୋଜ କୁମାର ମିଶ୍ର

       ଶେଷରେ ଝିଅଟି ଇସ୍ତଫା ଦେଇଦେଲା । ଥରଥର ହତରେ ଭୟାତୁରା ଆଖିରେ ମୋ ସାମ୍ନାରେ ଠିଆହୋଇ କାଗଜ ଖଣ୍ତିକ ବଢାଇ ଦେଇ କହିଲା – ସାର୍ ! ମୁଁ ଗଁ।  କୁ ଚାଲିଯିବି | ସରକାରୀ ଚାକିରୀ କଲି ତଥାପି ଏ ଯାଏଁ  ସାତମାସ ହେଲା ଦରମା ମିଲିଲାନି । ମୁଁ ଚଳିବି କେମିତି ? ଆପଣ ତ ଆଜି ହେବ, କାଲି ହେବ କହି ଶେଷରେ ସି.ଡ଼ି.ମ୍.ଓ ଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇ ଦେଲେ । ସି.ଡ଼ି.ମ୍.ଓ  ଡ଼ି.ପି.ମ୍ ଙ୍କ ପାଖକୁ ଫୋନ୍ କରି ପଚାରି ବୁଝି କହିଲେ ଆଉ ମାତ୍ର ସପ୍ତାହେ ଅପେକ୍ଷା କର । ଏତେଦିନ ଜଗିଲ, ଆଉ ମାତ୍ର ସାତଦିନ .....। ହେଲେ ସାର୍ ଏ ଭିତରେ ସାତ ସପ୍ତାହ ବିତି ଗଲାଣି । ମୋତେ ଆପଣଂକୁ କିମ୍ବା ସି.ଡ଼ି.ମ୍.ଓଙ୍କୁ ପଚାରିବାକୁ ଲଜ୍ଜା ଲାଗୁଛି । ସତକଥା କହିବାକୁ ଗଲେ ମୋତେ ଏମିତି ଲାଗୁଛି ଯେ ମୁଁ ସତେ ବା ଆପଣଂକୁ ଭିକ୍ଷା ମାଗୁଛି , ଦରମା ମାଗୁନାହିଁ ।

       ମୁଁ ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇଗଲି । ଝିଅଟି ମୋ ସାମ୍ନାରେ ଏତେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇନଥିଲା’  ଛୁଟି ଦରଖାସ୍ତ ଦେଲାବେଳେ ଆସିବ , କିଛି ନକହି ଦରଖାସ୍ତଟି ମୋ ହାତକୁ ଥରଥର ହତରେ ବଢାଇ ଦେଇ ପ୍ରଣାମ କରି ତୁରନ୍ତ ଚାଲିଯିବ । ନଚେତ୍ ବେଳେ ବେଳେ ଆସି ତା ଦରମା ନ ମିଳିବା କଥା କହିବ ।

       ମୁଁ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ବସି ରହିଥିଲି । ତାହା ସହିତ ଆଉ ଜଣେ ଝିଅ ଆସିଥିଲା , ସେ କିଏ ମୁଁ ଜାଣେନା । ଝିଅଟିର ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ  ମୁଁ କହିଲି- ସତକହିଲୁ ଝିଅ , ତୁ ଆଉ କେଉଁଠି ଚାକିରୀ ପାଇଲୁ ନା ଦରମା ମିଳିଲାନି ବୋଲି ଚାକିରି ଛାଡ଼ିଦେଲୁ ?

       ଝିଅଟି ନୀରବରେ ଠିଆ ହୋଇ ଥିଲା , କିଛି କହିଲାନି ।

       ମୁଁ ନୀରବତା ଭଂଗ କରି ତାକୁ ପୁଣି ପଚାରିଲି -  ତୁ ଆମ ଉପରେ ଅଭିମାନ କରି ଚାଲିଯାଉଛୁ ନା ?  ଝିଅଟି ଆଖି ଛଳଛଳ କରି କହିଲା -  ସାର୍ ! ସମୁଦ୍ର ଉପରେ କିଏ କେବେ ଅଭିମାନ କରିପାରେ ? ତଥାପି ସାର୍ !  ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ନିକଟରେ କୃତଜ୍ଞ । ଏଠି କାମ କରିବାର ଗୋଟିଏ ସୁସ୍ଥ ବାତାବରଣ ଥିଲା । ହେଲେ ବିନା ଦରମା ରେ କେତେଦିନ ଚଳିବି ? ଆଗରୁ ଭାବୁଥିଲି ପାଂଚ ହଜାର ଦୁଇଶହ ଦରମା ଠିକା ଚାକିରୀ । ବ୍ରହ୍ମପୁର ଭଳି ସହରରେ କେମିତି ଚଲିବି ? କିନ୍ତୁ ବିନା ଦରମାରେ ଏତେ ମାସ କାମ କଲାପରେ ବହୁତ କଷ୍ଟ ହେଉଛି । ଭାବୁଛି ଘରେ ବସି ଅନ୍ତତଃ ମାଗଣା ଦୁଇ ଓଳା ଖାଇ ପରିବି । ମୋ ବଡ଼ ଭଉଣୀ ଆସିଛି ଜିନିଷ ପତ୍ର ବନ୍ଧା ସରିଲାଣି । ତା’  କଥାର ଜବାବ ରେ ମୋର କିଛି କହିବାର ନଥିଲା । ସେ ମୋର ପାଦ ଛୁଇଁ ମୁଣ୍ଡରେ ଲଗାଇ ଚାଲିଗଲା , ମୁଁ ଅଥର୍ବ ହୋଇ ତାର କାଗଜଟାକୁ ହାତରେ ଧରି କିଛି ସମୟ ବସିବା ପରେ ତାର ଇସ୍ତପା ପତ୍ର ଗ୍ରହଣ କରିବା ପାଇଁ ଜିଲ୍ଲା ମୁଖ୍ୟ ଚିକିତ୍ସାଧିକାରୀ ଙ୍କ ନିକଟ କୁ ପ୍ରେରଣ କରିଦେଲି ।

      ସାତ ମାସ ତଳେ ଝିଅଟି ତାର ଜଇନିଂ ରେପୋର୍ଟ ଦେବା ପାଇଁ ମୋ ଚେମ୍ବର ଭିତରକୁ ଆସିଥିଲା । ସରକାରଙ୍କ ଖାଲିଥିବା ପଦ ପଦବୀ ଗୁଡ଼ିକ ପୁରଣ କରିବା ପାଇଁ ଦଶହଜାର ରୁ ଅଧିକ ପାରା ମେଡ଼ିକାଲ୍ କର୍ମଚାରିଂକୁ ଚୟନ କରଯାଇଥିଲା ମାସିକ ପାଂଚ ହଜାର ଦୁଇଶହ ସମୂଦାୟ ଦରମାରେ ଚୁକ୍ତି ଭିର୍ତିକ ନିଯୁକ୍ତିରେ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଯୁକ୍ତି ଦିଆ ଯାଇଥିଲା । ଝିଅଟି ତନ୍ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ ପାରା ମେଡ଼ିକାଲ୍ କର୍ମଚାରି ଭାବେ ମୋ ହସ୍ପିଟାଲ ରେ ଜଇନ୍ କରିଥିଲା । ସେତେବେଳେ ମୁଁ ପ୍ରଶାସନିକ ସୁଲଭ ଇଷତ୍ ଚଢଗଳାରେ ତାକୁ ପଚାରିଥିଲି – ନିୟମିତ ଭାବରେ ଡ଼୍ଯୁଟି କରିବ ତ ? ବାରମ୍ବାର ଘରକୁ ଗଲେ ଚଳିବନି। ତମ ସହିତ ଆଉ କିଏ ଆସିଛନ୍ତି ?

      ସେ ଛଳଛଳ ଆଖିରେକିଛି ସମୟ ଚାହିଁଲା ଏବଂ ତାପରେ ଧକେଇ ଧକେଇ କାନ୍ଦିଲା , ମୁଁ  ବଡ଼ ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ମନେକରି ତାକୁ ପଚାରିଲି ..... ଆରେ କ’ଣ ହେଲା । ଇଏ କାନ୍ଦୁଛି କାହିଁକି ? କଲିଂଗ୍ ବେଲ୍ ମାରିଲି । ପିଅନ୍ କୁ ପଚାରିଲି – ଆରେ ଏଝିଅ ଟି ଚାକିରି କରିବାକୁ ଆସି କାନ୍ଦୁଛି କାହିଁକି ? ପିଅନ୍ କହିଲା – ନା ସାର୍ ଛୋଟ ଝିଅଟା । ମାଟ୍ରିକ ପରେ  ପାରା ମେଡ଼ିକାଲ୍ ତାଲିମ୍ ନେଇ ଚାକିରି ପାଇଛି । ବହୁତ ଦୂରରୁ ଆସିଛି , ତାର ବାପା  ଭାଇ ଏଠି କେହି ନାହାନ୍ତି । ବଡ଼ ଭଉଣୀ ତାକୁ ସାଂଗରେ ନେଇ ଆସିଛି ।ସେ ଏତେ ବଡ଼ ସହରରେ ଏକାକି ରହି ଚାକିରି କରିବା ପାଇଁ ଭୟ କରୁଛି । ଜଇନ୍ କରିବନି ବୋଲି କହୁଥିଲା । ତା ବଡ଼ ଭଉଣୀ ତାକୁ ବୁଝାଇଲା ଯେ ଘରର ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥା କୁ ଆଖି ଆଗରେ ରଖି ତାକୁ ଚାକିରି କରିବାକୁ ହିଁ ହେବ । ଏମିତି ଦୁର୍ବଳ ହେଲେ ହେବନି । ଆମେ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ବୁଝାଇଲୁ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ତୁମର ବଡ଼ ଭାଇ ଭଳି ଏଠାରେ ଅଛୁ ,ଆମ ସାର୍ ବହୁତ ଭଲ ଲୋକ ଏଣୁ ତମର କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବ ନାହିଁ । ଏ କଥା ବୁଝାଇ ଶୁଝାଇ ତାଂକୁ ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଚେମ୍ବର୍ କୁ ପଠାଇଲୁ ।ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ସେ ପୁଣି କାନ୍ଦୁଛି ।

      ମୁଁ  ତା’ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲି । ସେ ଆଖି ରୁ ଲୁହ ପୋଛି ପୋଛି କ୍ରମଶଃ ସ୍ୱାଭାବିକ ଅବସ୍ଥାକୁ ଆସିଲା । ମୁଁ କହିଲି ଝିଅ ତୁ ଖୁସି ହେବାକଥା ନୁଆଁ ଚାକିରି ପାଇଛୁ , ଆଜିଠୁ ତୁ ନିଜ ଗୋଡ଼ରେ ଠିଆ ହେବା ଶିଖିଲୁ । ଏଥିପାଇଁ କାନ୍ଦ ଛି.... ଛି.... ।

      “ କେଉଁଠି ରହିବୁ “ ?

      ସେ ନୀରବ ରହିଲା ।  ପିଅନ୍ କହିଲା – ସାର୍ , ହଠାତ୍ ତାକୁ ଅନ୍ୟ ନର୍ସିଂ କର୍ମୀ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଏଡ଼ଜଷ୍ଟ ହୋଇ ରହିଯିବ । ତାର ଦରମା ମିଳିବା ପରେ ତା’ କଥା ସେ ନିଜେ ବୁଝିବ । ମୁଁ ସର୍ଜରୀ ଦିଦି କୁ କହି ଦେଇଛି । ଦୂର ଜାଗାରୁ ଏକାକୀ ଝୀଅଟିଏ ଆସିଛି , କିଛିଦିନ ତାକୁ ଚଳାଇ ନେବେ ।

       ଝିଅଟି କିଂଚିତ୍ ଆସ୍ୱସ୍ତି ବୋଧ କରି ମୋ ଠାରୁ ଗଲା । ମୁଁ ତାର ଜଇନ୍ ରିପୋର୍ଟ ସୁପାରିସ୍ କରି ପଠାଇବା ବେଳେ ଆକାଉଣ୍ଟାଟ୍.ଙ୍କୁ ପଚାରିଲି - ତା ଦରମା କେଉଁ ଯୋଜନା ରୁ ଦିଆଯିବ ? ସେ କହିଲେ ସାର୍ ! ଏଇଟା ତା ଗୋଟିଏ ନୂଆଁ ଯୋଜନାର କର୍ମନିଯୁକ୍ତି । ତା ଦରମା ପାଇଁ ଆମେ କ୍ଲାରିଫିକେସନ୍ ମାଗିବା । କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ୍ ଆମର ଚୁକ୍ତିଭିର୍ତ୍ତିକ ନିଯୁକ୍ତି ନିମନ୍ତେ କୌଣସି ଅର୍ଥ ବରାଦ ହୋଇନାହିଁ  ।

       ଏମିତି ମାସେ ଦୁଇମାସ ଚଳିଗଲା । ଦିନେ ଝିଅଟି ଗୋଟିଏ ଛୁଟି ଦରଖାସ୍ତ ହାତରେଧରି ଆସିଲା । ଏକ କାଳିନ ଦଶଦିନ ପାଇଁ ଛୁଟି ମାଗିଛି । ମୁଁ କହିଲି ଏଇଟା ଅସମ୍ଭବ କଥା । ତମର ଚାକିରି ଏକ ବର୍ଷ ପୂରିନି । ଏକ କାଳୀନ ଦଶଦିନ ଛୁଟି ।

        ଝୀଅଟି କହିଲା – ସାର୍ ଏ ଯାଏଁ ଦରମା ମିଳିନି । ମାସେ କାଳ ଦିଦି ଙ୍କ ପାଖରେ ରହି ଚଳେଇ ନେଲି । ତା’ପରେ ଏବେ ଭଡ଼ା ନେଇ ବେସରକାରୀ ହଷ୍ଟେଲ ରେ ରହୁଛି ।ସେଠି ରହିବାକୁ ହେଲେ ମୋତେ ଅନ୍ତତଃ ମେସ୍ ଚାର୍ଜ ଏବଂ ହଷ୍ଟେଲ ଚାର୍ଜ ଦେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଧାର ଉଧାର କରି ମାସେ ଚଳାଇ ନେଲି । ଏଣୁ ମୁଁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଘରକୁ ଯାଉଛି ବାପାଙ୍କ ଠାରୁ ପଇସା ମାଗି ଆଣିବି ।

        ମୁଁ  ତାର ଜବାବ କିଛି ଦେଇ ପାରିଲିନି । ପକେଟ୍ ରେ ଦୁଇ ତିନି ହଜାର ଟଂକା ଧରି ଆମେ ମଲ୍ କୁ ଗଲେ ଆମକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡ଼ୁଛି କ୍ରେଡ଼ିଟ କାର୍ଡ଼ ଟା ପର୍ସ ରେ ଅଛିକି ନାହିଁ । ଝିଅଟା ବିନା ଦରମାରେ ଏତେ ବଡ଼ ସହରରେ ଦୁଇମାସ ଚଳିଲାଣି ଅଥଚ ମୁଁ ତାକୁ ଦରମା ଦେଇ ପାରୁନି । ଶେଷରେ ତାକୁ ଛୁଟିରେ ଯିବାପାଇଁ ଅନୁମତି ଦେଇ କହିଲି ହଉ ତମେ ଯାଅ। ମୁଁ ଏଇଟା ରଖିଲି କିନ୍ତୁ ମନେରଖ, ଠିକା ନିଯୂକ୍ତି ରେ ଏଗାର ଦିନ ରହିଗଲେ ଭାବିନେବ ତୁମ ଚାକିରୀ ଚାଲିଗଲା, ସେତେବେଳେ ମୋତେ ନେହୁରା ହେବନି ।

       ଝୀଅଟି କେବଳ ମୋ ମୁହଁ କୁ ଚାହିଁଲା , ପ୍ରତିବାଦରେ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ ।କେବଳ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ମୋର ପ୍ରକୋଷ୍ଠରୁ ବାହାରି ଗଲା।

        ସେ ଚାଲିଗଲା ପରେ ମୁଁ ଭାବିଲି ଝୀଅଟି ସବୁ ଆଦେଶକୁ ପାଳନ କରୁଛି । ମୋର ଏଭଳି କଟକଣା ତାର ଅସହାୟ ଅବସ୍ଥା ପ୍ରତି କଠୋର କୁଠାରାଘାତ ଭଳି ମନେକଲି । କିଛିଦିନ ପରେ ମୋର ମୁଖ୍ୟ କିରାଣୀ କହିଲେ – ସାର୍ – ଠିକା କର୍ମଚାରୀ ମାନଙ୍କ ଦରମା ଆଲାଟମେଣ୍ଟ  ଆସିଗଲା । ମୋତେ ସେଦିନ ଅନୁଭବ ହେଲା ସତେକି ମୋର ଲୋଟେରି ଫୁଟିଗଲା । ମୁଁ  କହିଲି - ବଡ଼ବାବୁ ! ପ୍ରଥମେ ସେ ଝୀଅଟାର ବିଲ୍ କରିଦେଲ । ବିଚାରୀଟା ଦୁଇମାସ ହେଲା ଦରମା ପାଇନି ।

        ଠିକ୍ ତାହା ହିଁ ହେଲା । ଝିଅଟି ଦୁଇମାସର ଦରମା ପାଇଗଲା । ସେ ଛୁଟିରୁ ଫେରିଲା କି ନାହିଁ  ମୁଁ ଜାଣିନଥିଲି ।  ତଥାପି ଯେଉଁଦିନ ୱାର୍ଡ଼ ପରିଦର୍ଶନରେ ଯାଇଥିଲି, ଦେଖିଲି ଝିଅଟି କାମ କରୁଛି । ମୁଁ ପଚାରିଲି - କଣ ଦଶଦିନରୁ ଡ଼େରି କରିନାହଁ ତ ? ଅନ୍ୟ କର୍ମଚାରୀ ମାନେ ତାପାଇଁ ଓକିଲାତି କରି କହିଲେ   - ନା ! ସାର୍ ସେ ମାତ୍ର ପାଂଚ ଦିନ ରହି ଆସିଗଲା, କାରଣ ଘରବାଲା ତାକୁ ଫୋନ୍ କରି ତୁ ଜଳଦିଆସି ଭଡ଼ା ଦେବୁ ନା ତୋ  ରୁମ୍ ତାଲା ଭାଂଗି ଜିନିଷ ଫୋପାଡ଼ି ଦେବି । ଅନ୍ୟ ଲୋକମାନେ ଆଡ଼୍ ଭାନଂସ୍ ଦେଇ ରହିବା ପାଇଁ ଆଗ୍ରହ ଅଛନ୍ତି । ଏଭଳି ଧମକ ମିଳିଲାପରେ ତା ବାପା ଧାର ଉଧାର କରି ତାକୁ ପଠାଇ ଦେଇଛନ୍ତି।

         ମୋର ତା ପ୍ରତି ଦୟା ଆସିଲା । ମୁଁ କହିଲି - ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି ଝିଅ ତୋର ଦୁଇମାସର ବିଲ୍ ହୋଇଯାଇଛି ।ଖୁବ୍ ଶିଘ୍ର ପାଇଯିବୁ । ଝିଅଟି ଭୟାତୂର ହସ ମୁହଁରେ କହିଲା- ଥାଂକ୍ ୟୁ ସାର୍ ।

         ତା’ ପର ଦିନ ମୋପାଖକୁ ଅନ୍ୟ ବିଭାଗୀୟ ଅଫିସର ମାନେ ଫୋନ୍ କରି ପଚାରିଲେ- ହଇହୋ ବାବୁ, ତମେ ସେ  ମେଡ଼ିକାଲ କର୍ମଚାରୀର ଦରମା  କେମିତି ଡ଼୍ର କଲ ! ମୁଁ କହିଲି ଠିକା କର୍ମଚାରୀ ମାନଂକ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଥିବା ଆଲାଟମେଣ୍ଟରୁ । ସେମାନେ କହିଲେ ଭୁଲ । ତାହା ବିଭାଗରେ ଖଲିଥିବାପଦବୀ ବିପକ୍ଷରେ ଯେଉଁ ଠିକା କର୍ମଚାରୀ ନିଯୁକ୍ତି ହୋଇଥିବେ, ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । ସେଇଟା ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କ ପାଣ୍ଠି । ଏମାନେ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟମିଶନ୍ ଦ୍ୱାରା ଅର୍ଥରୁ ପାଇବେ ଯାହା ଏଯାବତ୍ ଆସିନାହିଁ । ତମେ ଆର୍ଥିକ ଅନୀୟମିତତା କରିଛ। ତାର ପରିଣାମ ତୁମକୁ ଭୋଗିବାକୁ ପଡ଼ିବ ।

         ମୁଁ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲି- ହେଲେ ହେଲା ଭାଇ , ମୁଁ ତ ସରକାରଙ୍କ ପାଣ୍ଠି ମାରି ଖାଇ ଯାଇନି । ଜଣେ ଅବଳା କର୍ମଚାରୀ କୁ  ଦରମା ଦେଇଛି । ଏଥିପାଇଁ ସରକାର ଯଦି ଦଣ୍ଡ ଦିଅନ୍ତି ମୁଁ ତାହା ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ଥୁତ । ମତେ ଦଣ୍ଡ ଦେବା ପୂର୍ବରୁ ସରକାରଙ୍କ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମସମୀକ୍ଷା କରିବା ଆବଶ୍ୟକ , ଏଭଳି ବିନା ବେତନ ସରକାରୀ ଚାକିରୀ’ ପଦବୀ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ?

        ମୋ ସହଯୋଗୀ ଅଫିସର ମାନେ କହିଲେ - ତୁମେ ଏଭଳି ଉଦାର ମନଭାବ ଦେଖାଇ ଏକ ପ୍ରକାର ଖରାପ ପରଂପରା ସୃଷ୍ଟି କରୁଛ । ଆମ ଅଧୀନରେ କାମ କରୁଥିବା ଠିକା କର୍ମଚାରୀ ମାନେ ତମର ଉଦାହରଣ ଦେଇ ଦରମା ଦାବୀ କରୁଛନ୍ତି ।

         ମୁଁ କହିଲି ତୁମେ ବି ମୋଭଳି ଦେଇପକାଅ । କେତଟି ଭୋକିଲା ପେଟର ଭୋକ ମେଣ୍ଟିଯିବ । ସେମାନେ ମୋତେ କହିଲେ - ତମର ପେନ୍,ସନ୍  ପାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ଅଛି ନା ନାହିଁ ? ମୁଁ କହିଲି ସେକଥା ମୁଁ ଜାଣେନା, ସେ ଯାଏଁ ଯୋଦି ବଂଚିଛି ତାହାହେଲେ ମୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେବା ଦାୟୀତ୍ୱ ଭଗବାନଙ୍କର , ସରକାରଙ୍କର ନୁହେଁ।

        ମୁହଁ ଟାଣ କରି ସିନା କହିଦେଲି , କିନ୍ତୁ ବହୁତ ଭାବିବାକୁ ପଡ଼ିଲା । ମୋ କାମ ପାଇଁ ଯଦିଓ ମୁଁ  ଅନୁତପ୍ତ ନଥିଲି , ତଥାପି ସରକାରି ସ୍ତରରେ ଯେପରି ଅପଦସ୍ତ ନହୁଏ ସେଥିପାଇଁ ସତର୍କତାମୂଳକ ପଦକ୍ଷେପ ନେଇ ତା’ପର ମାସରୁ ଝିଅଟାର ଦରମା ବନ୍ଦକରିଦେଲି ।

        ଏମିତି ମାସ ପରେ ମାସ ବିତିଗଲା , ଝିଅଟି ବାରମ୍ବାର ଆସି ମୋତେ ଅନୁନୟ ହୋଇ ମୋତେକହୁଥିଲା । ସେ କହୁଥିଲା ତା ଘର ମାଲିକ ତାକୁ ବାରମ୍ବାର ଧମକ ଦେଉଛନ୍ତି , ଘରେ ରୋଷେଇ କରିବାକୁ  ମନାକରୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ହୋଟେଲ ରେ ଖାଉଛି, ଏଠି ମନ୍ଦିର ନାହିଁ , ମନ୍ଦିର ଭୋଗ ଖାଇଲେ କମ୍ ଖର୍ଚ୍ଚ ହୁଅନ୍ତା ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି ।

         ଦିନେ ଅଫିସ ସିଡ଼ି  ଚଢିଲା ବେଳ କୁ ଦେଖିଲି ଝିଅଟି ଉପର ପାହଛ ରେ ବସିଛି , ମୁଁ ତା ପାଖକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲି ଏଠି କାହିଁକି ବସିଛୁ ? ସେ କାନ୍ଦିଲା କହିଲା ଦୁଇଦିନ ହେଲା ଭୀଷଣ ଜ୍ୱର ।  ଏତିକି କହିସେ ତଳେ ପଡ଼ିଗଲା । ମୁଁ  ତାକୁ ସ୍ଟ୍ରେଚର ମଗାଇ ଇନ୍ଡ଼ୋର କୁ ପଠାଇଲି । ଯାହାପାଖରେ ଖାଇବା ପିଇବାପାଇଁ ପଇସା ନାହିଁ  ସେ ଔଷଧ ବା କେଉଁଠି ଆଣିବ । ୱାର୍ଡ଼ ରେ ଥିବା ଡ଼ାକ୍ତର୍ଂକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଲି ତାର ସମସ୍ତ ଚିକିତ୍ସା ଖର୍ଚ୍ଚ ସରକାର ବହନ କରିବେ । ଝିଅଟି ଭଲ ହୋଇଗଲା । ଦୁଇଦିନ ପରେ ପୁଣି ଦରଖାସ୍ତ ଲେଖିଦେଲା - “ସାତଦିନ ଛୁଟିରେ ଯିବ” ତାର ଛୁଟି କିଛି ବଳକା ନ ଥିଲା। ତଥାପି ମୁଁ କିଛି ନ କହି ଦରଖାସ୍ତ ଟା ଡ଼୍ର ରେ ରଖିଦେଲି ।

        ଏଭିତରେ ଖବର କାଗଜ ପୃଷ୍ଠା ମଣ୍ଡନ ହେଲା କେଉଁଠି ବୃତ୍ତି (ଷ୍ଟ।ଇପେଣ୍ଡ) ନ ପାଇ ନର୍ସିଂ ଛତ୍ରୀର ଆତ୍ମହତ୍ୟା,କେଉଁଠି ପେନସିଲ ରବର ନ ପାଇ ଛାତ୍ରୀର ଆତ୍ମହତ୍ୟା,  ଉଚ୍ଚ ପଦାଧିକାରୀଙ୍କ ନିଲମ୍ବନ । ମୁଁ ସମସ୍ତ ଉପରିସ୍ତ ଅଧିକାରୀ  ମାନଂକୁ ଚିଠି ଲେଖିଲି ସେଭଳି  ଅବସ୍ଥା ଆମ ବିଭାଗରେ ନ ହେଉ । କିନ୍ତୁ ସେ କଥା ବୁଝେ କିଏ ! କିଏ କହିଲା ଏମାନଙ୍କ ଦରମା ମିଶନ୍ ଦେବ , କିଏ କହିଲା ଶତକଡ଼ା କୋଡ଼ିଏ ଭାଗ ରାଜ୍ୟ ଦେବ , ବଳକା କେନ୍ଦ୍ର ଦେବ । କିଏ କହିଲା ପ୍ଲାନ୍ କିଏ କହିଲା ନନ୍ ପ୍ଲାନ ଫଣ୍ଡରୁ ମିଳିବ । ଶେଷରେ ଖବର ମିଳିଲା ଏ ପଦ ପଦବୀ ର ସୃଷ୍ଟି ଉପରେ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ  ଉଠିଛି । ସେମନଙ୍କ ପାଇଁ ବଜେଟ ରେ ଅର୍ଥ ବରାଦ ହୋଇନହିଁ  ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି ।  ମୁଁ ପାଗଳ ହୋଇଗଲି । ନାଲିଫିତା ତଳେ ରହିଥିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିର୍ମମ ଧାରା ବିବରଣୀ ଭିତରେ।

       ମୋତେ ସମସ୍ତ ଜଂଜାଳ ରୁ ସମସ୍ତ ଦ୍ୱିଧାରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଝୀଅ ତା’ର ଇସ୍ତଫା ପତ୍ର ପ୍ରଦାନ କରି ଚାଲିଗଲା ।  ମୋ ପାଇଁ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଗଲା ମୋ ଅସହାୟତା ର ପରିସୀମା, ମୋ କାର୍ଯ ପରିବେଶର ସ୍ୱଚ୍ଛତା ତଥା ମାନବିକାତାର ଅଧୋଗତିର କଠୋରତା କୁ ମାପିବା ପାଇଁ ଏକ ମାପ କାଠିର ପରିକଳ୍ପନା ପାଇଁ ......... ।

                                                                               

                                                                                               ସିଦ୍ଧାର୍ଥ  ନଗର , ପ୍ରଥମ ଲାଇନ୍ , ବ୍ରହ୍ମପୁର   

                                                        

                                                       ◦ ●●●●●●●●●● ◦